Brenda një gjëje më të madhe se jeta ime

U lirova! U treta në det, u bëra vela të bardha dhe shkumë spërkatëse, u bëra bukuri dhe ritëm, u bëra dritë e hënës dhe anije dhe yje në qiellin e errët! Unë përkisja, pa të kaluarën ose të ardhmen, brenda paqes, bashkimit dhe një gëzimi të egër, brenda një gjëje më të madhe se jeta ime, apo jeta e njeriut, unë i përkisja vetë Jetës! Dhe disa herë të tjera në jetën time, kur isha duke notuar larg, ose i shtrirë vetëm në një plazh, unë kam pasur të njëjtën përvojë, bëhesha dielli, rëra e nxehtë, leshterik i gjelbër i kapur në shkëmb duke u lëkundur në valë. Si vizion i një shenjtori për bekimin. Si velloja e gjërave që hiqen nga një dorë e padukshme. Për një sekondë e sheh, bëhet i qartë sekreti, bëhesh vetë sekreti. Për një sekondë ka kuptim! Pastaj dora e lëshon velin prapë dhe je vetëm, i humbur përsëri në mjegull, dhe vazhdon më tutje me pengesa drejt asgjëkund pa asnjë arsye të mirë. – Eugene O’Neill